Clients often ask me:
What tools do you work with that could help me with my difficulties?
Here are some 'tools' or approaches that I think are helpful for clients to work with, develop and access for themselves to support their wellbeing, and to grow and develop:
1: Resourcing
This is a ‘common-sense’ tool that helps us to feel centred, and stabilized in our inner and outer life so that we feel resilient, robust and effective in order to deepen into our emotional difficulties. It is really important that we feel ‘good enough’ in the world. A contemplative therapeutic enquiry aims to empower a client to feel safe and stabilized in themselves and in the world, so that inner changes to structures of self and external changes can take place incrementally and in ways that feel developmental and growthful. It may feel important to work on how we participate in the world from a ‘good enough’ place in us, alongside the inevitable challenges and difficulties that come with opening ourselves to our inner emotional pain.
As we consider our resources, we might look at what sustains us, which may include people in our lives, our work, our relationship with our bodies, our intersectionalities (such as race, sexuality, working background, personal and family history, interests). It is helpful to challenge ourselves by being open to any deficits in our resources, and finding pragmatic ways of meeting those needs, such as joining groups, connecting to our work effectively, and reviewing our life structures.
2: Witness Consciousness
This is at the heart of a contemplative practice and way of working. If I can connect to my thoughts, feelings and emotions and also observe them, then I am able to work reflectively. But if I contract around my thoughts, feelings and emotions, then I lose my capacity to reflect. And if I disassociate from my thoughts, feelings and emotions and only talk about them, then I lose my capacity to embody. As a rule of thumb, 50% in and 50% besides helps us to stay grounded, aware, and at our reflective working edge. In this way, we can learn to hold our ‘middle ground’ without numbing out to or becoming overly entangled in our experiences. A contemplative phrase that I think is helpful here is ‘the seeing is the doing’.
Being both ‘in’ and ‘out of’ our experience, allows us to work in a responsive way to our experience. If we become more aware of how we may have a tendency to contract around certain areas in our life, this can give us more clarity and awareness so that we can start to meet our situations differently. In witnessing our experience from a wider perspective, by bringing awareness to how we see ourselves, we can start to make different connections from pre-meditated scripts. We start to feel less limited by the frameworks of our previous perceptions.
3: Nervous System Regulation
This is a powerful somatic, or embodied, tool that helps us to work in a neuroscientific way with our sense of self. It helps us to gain stabilization, safety and nervous system balance. Without reflective tools, we can find ourselves ‘stuck’ in survival modes, such as fight, flight or freeze. Our thoughts and feelings of threat or danger can ‘flood’ our systems when we are in survival, which can lead to burnout and overwhelm. While the mobilized energy of ‘survival’ is very healthy, and we need this in order to live full lives, if we get ‘stuck’ in this energy, it can deplete us over time.
Modulating our arousal by putting on the emotional brakes (or if we are lethargic, activating our mobilizing energy) is something we can do consciously in order to work in our ‘window of tolerance’. If we are feeling more ‘green’ (calm) or ‘blue’ (active/alert), rather than ‘yellow’ (lethargic), ‘orange’ (flight/fight) or ‘red’ (hyper-aroused or freeze), we can access more perspective and make wiser choices for ourselves.
4: Decompensation
Decompensation means letting go of our previously unconscious compensatory habits, or letting go of the conditioned self. This tool frees us up to our own choice of how to be to ourselves and how to be in the world. Defence mechanisms, protectors, masks and adaptations are vital, necessary tools in order to participate fully in groups, and to live a full life. Like all of our qualities, our defences become problematic if we overly-identify with them or rely on them at a cost to our developmental or individuation needs. Our defence mechanisms may need reviewing, so that we are more in control of both the container of our experience, as well as our contained experience. We are both the container and the contained, and as we grow our capacity to reflect, we can also replace younger defences with defences that work better for us in our current stage of life. Unconscious defence mechanisms have a cost to our authenticity and inner vitality. As we decompensate, over time, we can start to meet our needs more effectively and work with inter-connectedness in life, where we can live without shame, for example, shutting us down.
Becoming less conditioned means revisiting our childhood patterns, and understanding how we learnt to behave in certain ways in order to survive. Through loosening our grip on our childhood patterns, we are freer to nourish our adult awareness of both sometimes meeting our needs, and sometimes meeting others’ needs, in relationship. We can become more open to our own inner and outer complexities and can meet the complexities of an uncertain world.
As we work with decompensating, we meet parts of the self that we may have exiled or disowned. This is ‘shadow’ work, and helps us to reconnect to split parts of ourselves. While this can be a painful process, because we are turning towards something that we have tended to avoid, we develop a more mature psychological relationship with the non-dual truth of existence, rather than living less realistically in the extremities or existential polarities of ‘good’ or ‘bad’. In meeting our ‘shadow’ we can start to let go of such black-and-white thinking which can free something within us to live with less judgment or persecution towards ourselves. We can often be surprised at what we have suppressed, and this can often be a deeply creative process where we start to become more open to what we once abandoned within ourselves.
5: Integration
This can be considered a stage of therapy, and is part of our every-day lives. It helps us to emotionally find our breathing space, and to allow time and spaciousness for our internal and external processes. There is an underlying sense of trust in our processes, and inner guidance, that our bodies are ecosystems and can self-regulate. We don’t need to ‘do’ anything in order to become ‘wiser’, or develop ‘awareness’, because these are inherent qualities. Our therapeutic work is to unblock ourselves from the obscurations to our brilliant sanity, that is like the blue sky behind the clouds. Integration helps us to develop the capacity to widen our container, so that we can become more aware of our thoughts, feelings and emotions, without overly-identifying with them. Our thoughts, feelings and emotions can just ‘be there’ or can ‘rattle in the attic’ without us getting too caught up in them.
We can allow integration through putting on the emotional brakes in our lives, and developing a contemplative practice that includes unstructured time in order to allow our inner processes time to coalesce. While this may feel counter-intuitive, our emotional bodies need time to ‘rest and digest’ and is something that we can consciously explore and experiment with. A daily meditation, or sitting practice, or exercise, or time in nature, for example, are all ways that we can allow holistic integration so that we are not putting ourselves under too much pressure or overly straining for psychological change.
In a sense integration brings us full circle to esource, an acknowledgement of how all of our tools and effective ways of being in the world are inter-woven in our own particular configuration of being human.
Cymraeg:
Mae cleientiaid yn aml yn gofyn i mi:
Pa offer ydych chi'n gweithio gyda a allai fy helpu gyda fy anawsterau?
Dyma 5 prif offeryn rwy’n meddwl sy’n hanfodol i gleientiaid weithio gyda, eu datblygu a chael mynediad i eu hunain i gefnogi eu lles, ac i dyfu a datblygu:
1: Adnoddau
Offeryn ‘synnwyr cyffredin’ yw hwn sy’n ein helpu i deimlo’n ganolog, a’n sefydlogi yn ein bywyd mewnol ac allanol fel ein bod yn teimlo’n wydn, yn gadarn ac yn effeithiol er mwyn dyfnhau ein hanawsterau emosiynol. Mae’n bwysig iawn ein bod ni’n teimlo’n ‘ddigon da’ yn y byd. Nod ymholiad therapiwtig myfyriol yw grymuso cleient i deimlo'n ddiogel a sefydlogi ynddo'i hun ac yn y byd, fel y gall newidiadau mewnol i strwythurau'r hunan a newidiadau allanol ddigwydd yn gynyddrannol ac mewn ffyrdd sy'n teimlo'n ddatblygiadol a thwf. Efallai ei bod hi’n teimlo’n bwysig gweithio ar sut rydyn ni’n cymryd rhan yn y byd o le ‘digon da’ ynom ni, ochr yn ochr â’r heriau a’r anawsterau anochel sy’n dod gydag agor ein hunain i’n poen emosiynol mewnol.
Wrth inni ystyried ein hadnoddau, efallai y byddwn yn edrych ar beth sy’n ein cynnal, a all gynnwys pobl yn ein bywydau, ein gwaith, ein perthynas â’n cyrff, ein rhyng-gysylltiadau (megis hil, rhywioldeb, cefndir gwaith, hanes personol a theuluol, diddordebau). Mae’n ddefnyddiol herio ein hunain drwy fod yn agored i unrhyw ddiffygion yn ein hadnoddau, a dod o hyd i ffyrdd pragmatig o ddiwallu’r anghenion hynny, megis ymuno â grwpiau, cysylltu â’n gwaith yn effeithiol, ac adolygu strwythurau ein bywyd.
2: Ymwybyddiaeth Tystion
Mae hyn wrth wraidd arfer myfyriol a ffordd o weithio. Os gallaf gysylltu â fy meddyliau, teimladau ac emosiynau a hefyd arsylwi arnynt, yna gallaf weithio'n fyfyriol. Ond os byddaf yn cyfangu o gwmpas fy meddyliau, teimladau ac emosiynau, yna byddaf yn colli fy ngallu i fyfyrio. Ac os byddaf yn datgysylltu oddi wrth fy meddyliau, teimladau ac emosiynau a dim ond siarad amdanynt, yna byddaf yn colli fy ngallu i ymgorffori. Fel rheol gyffredinol, mae 50% i mewn a 50% ar wahân yn ein helpu i gadw'r sylfaen, yn ymwybodol, ac ar ein hymyl gweithio myfyriol. Yn y modd hwn, gallwn ddysgu i ddal ein ‘tir canol’ heb fferru na mynd yn rhy gaeth i’n profiadau. Ymadrodd myfyrgar sy’n ddefnyddiol yn fy marn i yma yw ‘y gweld yw’r gwneud’. Mae bod ‘o fewn’ ac ‘allan o’ ein profiad, yn ein galluogi i weithio mewn ffordd ymatebol i’n profiad. Os byddwn yn dod yn fwy ymwybodol o sut y gallem fod yn dueddol o gontractio o amgylch rhai meysydd yn ein bywyd, gall hyn roi mwy o eglurder ac ymwybyddiaeth i ni fel y gallwn ddechrau cwrdd â'n sefyllfaoedd yn wahanol. Wrth dystio ein profiad o safbwynt ehangach, trwy ddod ag ymwybyddiaeth o sut yr ydym yn gweld ein hunain, gallwn ddechrau gwneud cysylltiadau gwahanol o sgriptiau rhagfyfyriol. Rydym yn dechrau teimlo'n llai cyfyngedig gan fframweithiau ein canfyddiadau blaenorol.
3: Rheoleiddio System Nerfol
Mae hwn yn offeryn somatig, sef ymgorfforedig, pwerus, sy'n ein helpu i weithio mewn ffordd niwrowyddonol gyda'n synnwyr o hunan. Mae'n ein helpu i ennill sefydlogi, diogelwch a chydbwysedd system nerfol. Heb offer adlewyrchol, gallwn ganfod ein hunain yn ‘sownd’ mewn dulliau goroesi, megis ymladd, hedfan neu rewi (fight/flight/freeze). Gall ein meddyliau a’n teimladau o fygythiad neu berygl ‘lifogi’ ein systemau pan fyddwn yn goroesi, a all arwain at orlifo a llethu. Er bod egni symudol ‘goroesi’ yn iach iawn, a bod angen hyn arnom er mwyn byw bywydau llawn, os awn yn ‘sownd’ yn yr egni hwn, gall ein disbyddu dros amser.
Mae modylu ein cyffro trwy wisgo’r brêcs emosiynol (neu os ydym yn swrth, yn actifadu ein hegni mobileiddio) yn rhywbeth y gallwn ei wneud yn ymwybodol er mwyn gweithio yn ein ‘ffenestr goddefgarwch’. Os ydyn ni’n teimlo’n fwy ‘gwyrdd’ (tawel) neu ‘las’ (gweithgar/effro), yn hytrach na ‘melyn’ (swrth), ‘oren’ (ymladd-neu-ffoi) neu ‘goch’ (wedi cynhyrfu neu wedi rhewi), gallwn gael mwy o bersbectif a gwneud dewisiadau doethach i ni ein hunain.
4: Gollwng ddigollediad
Mae gollwng ddigollediad yn golygu rhoi’r gorau i’n harferion ymdopi a oedd yn anymwybodol yn flaenorol, neu ollwng yr hunan cyflyredig. Mae'r offeryn hwn yn ein rhyddhau i ddewis ein hunain o ran sut i fod i ni ein hunain a sut i fod yn y byd. Mae mecanweithiau amddiffyn, amddiffynwyr, masgiau ac addasiadau yn arfau hanfodol, angenrheidiol er mwyn cymryd rhan lawn mewn grwpiau, a byw bywyd llawn. Fel pob un o'n rhinweddau, mae ein hamddiffynfeydd yn dod yn broblematig os ydym yn gor-uniaethu â nhw neu'n dibynnu arnynt am gost i'n hanghenion datblygiadol neu unigol. Efallai y bydd angen adolygu ein mecanweithiau amddiffyn, fel bod gennym fwy o reolaeth dros gynhwysydd ein profiad, yn ogystal â'n profiad cyfyngedig.
Ni yw'r cynhwysydd a'r un sydd yn gynhwysedig hefyd, ac wrth i ni gynyddu ein gallu i adlewyrchu, gallwn hefyd ddisodli amddiffynfeydd iau gydag amddiffynfeydd sy'n gweithio'n well i ni yn ein cyfnod presennol o fywyd. Mae gan fecanweithiau amddiffyn anymwybodol gost i'n dilysrwydd a'n bywiogrwydd mewnol. Wrth i ni roi gorau i ddigolledu, dros amser, gallwn ddechrau diwallu ein hanghenion yn fwy effeithiol a gweithio gyda rhyng-gysylltiad mewn bywyd, lle gallwn fyw heb, er enghraifft, gywilydd ein cau i lawr.
Mae dod yn llai cyflyru yn golygu ailedrych ar ein patrymau plentyndod, a deall sut y dysgon ni i ymddwyn mewn ffyrdd arbennig er mwyn goroesi. Trwy lacio ein gafael ar batrymau ein plentyndod, rydym yn fwy rhydd i feithrin ein hymwybyddiaeth oedolion o ddiwallu ein hanghenion weithiau, ac weithiau ddiwallu anghenion eraill, mewn perthynas. Gallwn ddod yn fwy agored i'n cymhlethdodau mewnol ac allanol ein hunain a gallwn gwrdd â chymhlethdodau byd ansicr.
Wrth i ni weithio gyda roi gorau i ddigolledu, rydyn ni'n cwrdd â rhannau o'r hunan y gallem fod wedi eu halltudio neu eu diarddel. Gwaith ‘cysgodol’ yw hwn, ac mae’n ein helpu i ailgysylltu â rhannau hollt ein hunain. Er bod hon yn gallu bod yn broses boenus, oherwydd ein bod ni’n troi at rywbeth rydyn ni wedi tueddu i osgoi, rydyn ni’n datblygu perthynas seicolegol fwy aeddfed â gwirionedd ddi-deol, yn hytrach na byw’n llai realistig yn eithafion neu begynau dirfodol ‘da’ neu ‘ddrwg’. Wrth gwrdd â’n ‘cysgod’ gallwn ddechrau rhoi’r gorau i feddwl du-a-gwyn o’r fath a all ryddhau rhywbeth o’n mewn i fyw gyda llai o farn neu erledigaeth tuag at ein hunain. Yn aml, gallwn synnu at yr hyn yr ydym wedi ei cefni, ac yn aml gall hon fod yn broses hynod greadigol lle byddwn yn dechrau dod yn fwy agored i’r hyn yr oeddem wedi cefni o fewn ein hunain ar un adeg.
5: Integreiddio
Gellir ystyried hwn yn gam therapi, ac mae'n rhan o'n bywydau bob dydd. Mae'n ein helpu i ddod o hyd i'n lle anadlu yn emosiynol, ac i ganiatáu amser ac ehangder ar gyfer ein prosesau mewnol ac allanol. Mae ymdeimlad sylfaenol o ymddirio yn ein prosesau, a chanllawiau mewnol, bod ein cyrff yn ecosystemau ac yn gallu hunanreoleiddio. Nid oes angen i ni ‘wneud’ dim byd er mwyn dod yn ‘ddoethach’, na datblygu ‘ymwybyddiaeth’, oherwydd mae’r rhain yn nodweddion cynhenid. Ein gwaith therapiwtig yw dadflocio ein hunain o'r aneglurder i'n pwyll, sydd fel yr awyr las y tu ôl i'r cymylau. Mae integreiddio yn ein helpu i ddatblygu'r gallu i ehangu ein cynhwysydd, fel y gallwn ddod yn fwy ymwybodol o'n meddyliau, ein teimladau a'n hemosiynau, heb or-adnabod gyda nhw. Gall ein meddyliau, ein teimladau a’n hemosiynau ‘fod yno’ neu ‘ratlo yn yr atig’ heb i ni gael ein dal yn ormodol ynddynt.
Gallwn ganiatáu integreiddio trwy roi ar y brêcs emosiynol yn ein bywydau, a datblygu arfer myfyriol sy'n cynnwys amser distrwythur er mwyn caniatáu amser i'n prosesau mewnol gyfuno. Er y gallai hyn deimlo’n wrthreddfol, mae angen amser ar ein cyrff emosiynol i ‘orffwys a threulio’ ac mae’n rhywbeth y gallwn ei archwilio’n ymwybodol ac arbrofi gyda. Mae myfyrdod dyddiol, neu ymarfer eistedd, neu ymarfer corff, neu amser ym myd natur, er enghraifft, i gyd yn ffyrdd y gallwn ganiatáu integreiddio cyfannol fel nad ydym yn rhoi ein hunain dan ormod o bwysau nac yn rhoi gormod o straen ar newid seicolegol.
Mewn ffordd mae integreiddio yn dod â chylch llawn i adnoddau, cydnabyddiaeth o sut mae ein holl offer a'n ffyrdd effeithiol o fod yn y byd wedi'u cydblethu yn ein cyfluniad penodol ni o fod yn ddynol.
